KOMOROWSKI. W CIENIU MOSKWY - 3

Od kilku lat ośrodek belwederski stanowi centrum decyzyjne w sprawach kluczowych dla bezpieczeństwa Polski. Wszystkie projekty zmian systemowych w Siłach Zbrojnych, służbach specjalnych i przemyśle zbrojeniowym powstały w środowisku Komorowskiego, lub były inspirowane przez Belweder. Trzeba sięgnąć do opracowań gen. Kozieja z roku 2009 oraz tzw. rekomendacji Strategicznego Przeglądu Bezpieczeństwa Narodowego (SPBN), by dostrzec, że „ projekty rządowe” zostały opracowane przez ludzi związanych z Belwederem.

 Wyjątkowa pozycja Komorowskiego została ustalona już na początku 2010 roku, gdy w niewyjaśnionych okolicznościach doszło do nagłej rezygnacja Tuska z ubiegania o prezydenturę i wystawienia kandydatury marszałka Sejmu. Poznanie przyczyn tej rezygnacji pozwoliłoby dostrzec rzeczywisty układ sił rządzących III RP. Potwierdzeniem pozycji byłego marszałka Sejmu były wydarzenia po zamachu smoleńskim, gdy Komorowski w sposób bezwzględny zawłaszczał prerogatywy prezydenckie i dokonywał przejęcia Kancelarii Lecha Kaczyńskiego. Już tylko ta okoliczność powinna uświadomić, jak fałszywy jest obraz „niezdarnego fajtłapy” i bezwolnego „strażnika żyrandola”, budowany przez tzw. wolne media.

Wywołanie i eskalacja konfliktu wokół krzyża smoleńskiego ukazały z kolei prawdziwe oblicze owego „konserwatysty”, zaś pierwsza inicjatywa ustawodawcza – nowela ustawy o stanie wojennym i rozpoczęcie SPBN, dały początek projektom legislacyjnym zmierzającym do budowy reżimu prezydenckiego.

Prorosyjskość Komorowskiego jest szczególnie widoczna w obszarze spraw dotyczących bezpieczeństwa narodowego oraz projektów politycznych forsowanych na arenie międzynarodowej Gdy w roku 2010 Komorowskiego niespodziewanie wyznał - "w porozumieniu z premierem jest już przygotowywana strategia naszego wyjścia z NATO", stwierdzenie to wcale nie musiało być językowym lapsusem. Już wówczas mogło wskazywać na plany środowiska belwederskiego i zapowiadało istotne zmiany w obszarze bezpieczeństwa narodowego.

Jeśli od niedawna Komorowski jest uznawany za polityka pronatowskiego i proamerykańskiego, zawdzięczamy to wyłącznie skutecznej kampanii propagandowej, realizowanej przez ośrodki III RP po agresji rosyjskiej na Ukrainę. Rzeczywista aktywność lokatora Belwederu świadczy, że taka orientacja byłaby zjawiskiem całkowicie fikcyjnym i równie wiarygodnym, jak zapał, z jakim neofici z PZPR przeistoczyli się w piewców demokracji europejskiej.

Już pierwszy występ Komorowskiego na arenie międzynarodowej ujawnił prawdziwe cele tej prezydentury.

W listopadzie 2010 roku podczas szczytu NATO w Lizbonie największą troską Bronisława Komorowskiego była kwestia „zbliżenia” Rosja-NATO. „Polska w pełni popiera szukanie sposobu na współpracę z Rosją, to jest w interesie sojuszu jako całości i w interesie Polski. Współpraca polsko-rosyjska będzie elementem ułatwiającym lub nawet warunkującym współpracę NATO-Rosja, bo my jesteśmy w sojuszu, Rosja nie” – deliberował reprezentant III RP.

Komorowski uznał wówczas, iż szczyt sojuszu był "wyjątkowo udany i dobrze przeprowadzony oraz zaowocował przyjęciem dokumentu absolutnie po myśli Polski". Ponieważ wśród oficjalnych dokumentów, a w szczególności w tzw. „Deklaracji Szczytu w Lizbonie” nie było żadnego stwierdzenia, który uprawniałoby do takiej deklaracji, przyczyn zadowolenia Komorowskiego należało poszukiwać w innym obszarze.

Z wypowiedzi lokatora Belwederu, opublikowanych wówczas na stronie prezydenckiej jasno wynikało, że podstawową korzyść upatrywał on w zapowiedzi współpracy Rosja-NATO. „Sesja Rady NATO-Rosja, z udziałem rosyjskiego prezydenta Dmitrija Miedwiediewa, otworzyła nowe perspektywy współpracy, mimo że obie strony dzielą niektóre aspekty polityki międzynarodowej. Ujawniły się różne wrażliwości, ale dominował ton szukania możliwości pogłębionej współpracy” – perorował Komorowski. „Sojusz podkreślił chęć budowy systemu, który byłby w stanie współpracować z systemem rosyjskim. Ze strony rosyjskiej padły słowa, które świadczą o pełnym zrozumieniu dla takiego rozwiązania. Ze strony prezydenta Miedwiediewa została złożona bardzo ważna deklaracja, że Rosja zaakceptuje głębokość tej współpracy w zależności od propozycji sojuszu” – dodawał.

Peany na cześć Miedwiediewa przeplatały się z zapewnieniami o  „sukcesie całego sojuszu i Polski”. Komorowski dowodził, że Polsce w sposób szczególny zależało, aby sojusz nie zamieniał się w organizację bezpieczeństwa na całym świecie, ale „by utrzymał spoistość w sprawach podstawowych, czyli w sprawach zdolności do obrony terytorium krajów członkowskich”.

 - „My jesteśmy krajem na krawędzi systemu natowskiego i w sposób szczególny musimy o to zabiegać” - twierdził Komorowski. Jego zdaniem – nie było żadnej sprzeczności „między dbałością o zwartość i sprawność sojuszu obronnego a otwarciem na zewnątrz i szukaniem partnerskich rozwiązań także z krajami spoza sojuszu”.

W sposób zadziwiający koncepcja Komorowskiego była całkowicie zgodna z projektem tzw. sektorowej obrony przeciwrakietowej przedstawionym przez Dmitrija Miedwiediewa podczas posiedzenia Rady NATO-Rosja w Lizbonie.  Koncepcja ta zakładała roztoczenie przez Federację Rosyjską „parasola antyrakietowego” nad Europą. Relacjonujący ten pomysł dziennik "Kommiersant" twierdził, iż Miedwiediew zaproponował NATO zbudowanie takiego wspólnego systemu obrony przeciwrakietowej, w którym Rosja będzie chronić Europę przed ewentualnym zagrożeniem rakietowym w zamian za analogiczne zobowiązanie Zachodu.

Rosyjski projekt dobitnie przedstawił Paweł Zołotariow - wicedyrektor Instytutu Stanów Zjednoczonych i Kanady Rosyjskiej Akademii Nauk, stwierdzając:

„Chodzi o to, że każde państwo bądź przymierze posiada własne środki obrony przeciwrakietowej, czyli może odpowiadać za obronę określonej części przestrzeni powietrznej. (…) Czyli każdy ponosi odpowiedzialność za bezpieczeństwo na własnym terenie”.

Niewykluczone, że ówczesne deklaracje lokatora Belwederu zmierzały do uczynienia z naszego kraju swoistego „poligonu” w zakresie przyszłych relacji NATO-Rosja. Dwa lata później, w roku 2012 płk Putin zaproponował budowę wspólnego systemu obrony i udział w finansowaniu projektu. Na szczycie państw G20 w Meksyku prezydent Rosji oświadczył, że jego kraj „dopuszcza tylko wspólne prace nad tarczą antyrakietową” i zapowiedział, że „sytuacja może zmienić się radykalnie tylko wówczas, gdy Stany Zjednoczone zgodzą się z naszą propozycją, według której Rosja, Europa i USA powinny być równoprawnymi partnerami w tym procesie".

Warto pamiętać, że późniejsze projekty bezpieczeństwa powstałe w ramach tzw. doktryny Komorowskiego, a zwłaszcza deklaracja w sprawie budowy „polskiej tarczy antyrakietowej” wychodziły naprzeciw oczekiwaniom Kremla i były zgodne z pomysłami rosyjskimi. Komorowski wielokrotnie podkreślał, że za amerykańską tarczę musielibyśmy zapłacić „zbyt wysoką cenę” i był zwolennikiem budowy „systemu natowskiego” z „polską częścią tarczy NATO”.

Nie mogło zatem dziwić, że natychmiast po ujawnieniu surrealistycznych założeń owej „doktryny”, intencje Komorowskiego zostały trafnie odczytane przez rosyjskie media. W roku 2012 tuba Kremla „Głos Rosji”  podkreślał, że Komorowski proponując „zbudowanie w kraju własnego systemu obrony przeciwrakietowej” jednocześnie „uznał za błąd udzielenie przez Polskę zgody na budowę europejskiego systemu obrony przeciwrakietowej z rozmieszczeniem na jej terytorium 10 rakiet przeciwlotniczych”. Rezygnacja z amerykańskiej tarczy oraz pomysł budowania „własnego potencjału obronnego” ucieszyły nie tylko Moskwę. Zapewne niewiele osób pamięta, ale orędownikiem takiego projektu była również Angela Merkel, która już w roku 2007 przed przyjazdem do Polski, namawiała nas do „budowania tarczy antyrakietowej w ramach NATO” i apelowała o „otwartą dyskusję z Rosją”.  Problem polegał na tym, że „tarcza natowska” była wówczas dopiero w fazie prac koncepcyjnych i nic nie wskazywało, by została zrealizowana. Niemieckie starania, aby Polska „zaczekała” na NATO korelowały z głosem rosyjskich generałów, straszących nas atakami nuklearnymi za przyjęcie amerykańskiej oferty. Co ciekawe -  tarcza natowska, nie wywoływała już tak histerycznych reakcji Moskwy.

Nietrudno było zrozumieć, że rosyjska strategia (usilnie wspierana przez Berlin i Paryż) dotyczyła przede wszystkim utrącenia projektu amerykańskiej tarczy i miała na celu ograniczenie obecności USA w Europie.

Rezygnacja z tego projektu otworzyła drogę do przeorientowania polityki zagranicznej III RP i była pierwszym czynnikiem decydującym o powierzeniu Polsce roli rosyjskiego "konia trojańskiego". Intencje Rosji w tym zakresie najpełniej wyraził Fiodor Łukianow redaktor naczelny prokremlowskiego pisma "Rosja w Globalnej Polityce", pisząc w roku 2010 - "Jeśli nie będzie dużych błędów z rosyjskiej strony, to stosunki między Rosją i Polska będą co raz bardziej pragmatyczne. To jest wygodne dla Rosji gdyż Polska przez długi czas była główna przeszkodą dla realizacji europejskiej polityki Rosji ".

Bronisław Komorowski ma wyjątkowe zasługi w realizacji tej polityki. Jest on m.in. autorem pomysłu zaproszenia Rosji do tzw. Trójkąta Weimarskiego i uczynienia „ożywczego „czworokąta”, z tego martwego tworu. Pomysł miał oczywisty związek z planami włączenia Rosji w decyzje dotyczące spraw Europy.

Za surrealistyczną ideą oparcia bezpieczeństwa Polski na fundamencie „własnego potencjału”, skrywała się całkiem trzeźwa intencja dezintegracji Sojuszu Północnoatlantyckiego. Wiele z działań reżimu III RP – by wspomnieć utworzenie pod patronatem Niemiec i Francji tzw. Wyszehradzkiej Grupy Bojowej, jako reakcji państw "zawiedzionych i niezadowolonych" z dotychczasowej współpracy w ramach Sojuszu - służyło temu celowi. Zawarty w „doktrynie Komorowskiego” zamysł „usamodzielnienia systemu bezpieczeństwa narodowego” sygnalizował zmianę dotychczasowych priorytetów lub zapowiadał  kroki w kierunku osłabienia więzi  z NATO.

Za politycznymi deklaracjami podążały konkretne decyzje i od czasu prezydentury Komorowskiego można zaobserwować wyraźne przyspieszenie  "partnerskiej współpracy z krajami spoza sojuszu".

Pod koniec czerwca 2010 informowano o podpisaniu umowy o współpracy wojskowej z przedstawicielem jednej z "partnerskiej armii". Mianowany przez Komorowskiego nowy szef Sztabu Generalnego gen. Mieczysław Cieniuch spotkał się wówczas z szefem Sztabu Generalnego Białorusi gen. Tichonowskim, zaś przedmiotem współpracy stało się. "planowanie, prowadzenie i obserwacja ćwiczeń, a także szkolenie wojsk i dowództw oraz wykorzystanie poligonów".

W sierpniu 2010 zawitał do Warszawy szef rosyjskiego Sztabu Generalnego gen. Nikołaj Makarow. Gen. Cieniuch zaproponował wówczas Rosjanom "wymianę doświadczenia w sferze unowocześnienia sił zbrojnych i nawiązanie roboczych stosunków między wojskowymi pododdziałami Wojsk Lądowych, Sił Powietrznych oraz Marynarki Wojennej, dyslokowanych w przygranicznych rejonach". Zaplanowano także prowadzenie i obserwację wspólnych ćwiczeń, oraz szkolenie wojsk i dowództw.

Na obchody 20-lecia prezydenckiego BBN zaproszono sekretarza Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej Nikołaja Patruszewa. Nawet rządowe media nie chwaliły się wówczas podpisaniem "Planu współpracy między Biurem Bezpieczeństwa Narodowego i Aparatem Rady Bezpieczeństwa Federacji Rosyjskiej na lata 2011-2012", a jeszcze mniej mówiono o spotkaniu Patruszewa z ministrem obrony narodowej Klichem, podczas którego "omawiano warunki współpracy przygranicznych jednostek wojskowych i Marynarki Wojennej w przypadku wystąpienia różnego rodzaju sytuacji kryzysowych".

Pod koniec 2011 roku Wojsko Polskie odnalazło kolejną "partnerską armię". Nastąpiło to w Pekinie, gdzie dowódca Wojsk Lądowych gen. Zbigniew Głowienka spotkał się z chińskim ministrem obrony Liang Guanglie. Chińska agencja Xinhua poinformowała, że "w trakcie rozmowy obie strony zobowiązały się do zwiększenia współpracy militarnej". Minister Liang zapewnił zaś polskiego gościa, iż "chińskie siły zbrojne są skłonne zwiększyć pragmatyczną współpracę z Wojskiem Polskim i dążyć do wyniesienia wzajemnych stosunków na wyższy poziom". Towarzyszom chińskim musiały spodobać się ciepłe słowa gen. Głowienki, który pogratulował Chinom "osiągnięć na drodze rozwoju" i zapewnił, że "Wojsko Polskie jest otwarte na rozszerzenie wymiany i zacieśnienie współpracy ze stroną chińską" wyznając przy tym, iż "doświadczenia Chin w zakresie budowania armii są wartościowe i Polska powinna z nich skorzystać".

Kulminacja procesu "partnerskiej współpracy" nastąpiła w grudniu 2011 roku w Moskwie, gdzie na zaproszenie Rosjan udał się z wizytą szef Sztabu Generalnego WP gen. Mieczysław Cieniuch. W komunikacie MON, przypominającym mocno retorykę komunistyczną stwierdzono, iż "6 grudnia br., szefowie sztabów Polski i Federacji Rosyjskiej odbyli dwustronne rozmowy. Podczas spotkania omówiono perspektywy aktywizacji dwustronnej współpracy wojskowej, wymieniono informacje na temat zmian wprowadzanych w siłach zbrojnych obu państw, a także dokonano przeglądu możliwości współpracy szkoleniowej w zakresie kształcenia oficerów oraz przygotowania pododdziałów do udziału w operacjach i misjach". Poinformowano wówczas, że "w ostatnich dwóch latach przeprowadzono jeszcze kilka (cztery) spotkań między wysokimi przedstawicielami wojskowymi, w trakcie których obie strony potwierdzały zamiar kontynuowania współpracy i zacieśniania wzajemnych kontaktów wojskowych", zaś gen Cieniuch potwierdził - "jesteśmy zainteresowani współpracą wojskową z Siłami Zbrojnymi Federacji Rosyjskiej i dostrzegamy szereg możliwych jej płaszczyzn".

Z przekazu rosyjskich mediów wiemy, że z wizyty polskich gości zadowolony był szef Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych FR generał armii Nikołaj Makarow. "W ostatnich latach stosunki Rosji i Polski we wszystkich dziedzinach, w tym także w politycznej i wojskowo-techniczne, były napięte, lecz od czasu ostatniej wizyty w Warszawie udało się je zepchnąć z martwego punktu." - uznał Makarow i dodał, że "nadszedł ten okres, w którym powinniśmy stworzyć punkty wyjściowe, gdyż jesteśmy sąsiednimi państwami, musimy więc koegzystować ze sobą w warunkach przyjaźni i zrozumienia wzajemnego". Makarow poinformował, że w trakcie przeprowadzonych negocjacji  -"dowódcy wojskowi dwóch krajów sprecyzowali wspólne akcje, jakie armie Rosji i Polski planują przeprowadzić w okresie od 2012 do 2014 roku". Omówiono również "zagadnienia, dotyczące rozmieszczenia europejskiego systemu obrony przeciwrakietowej" , zaś deklarację gen Cieniucha - "dziś jesteśmy gotowi do omawiania wszystkich skomplikowanych zagadnień" - powitano z radością.

W tym samym czasie, w kremlowskim organie "Moskowskij Komsomolec” zastanawiano się - "czy Polska i Rosja mogą być już na zawsze słowiańskimi siostrami". Konkluzja rosyjskiej zawierała arcyważne stwierdzenie, przyjęte wkrótce jako fundament belwederskiej strategii bezpieczeństwa narodowego - "prawdziwe pojednanie będzie możliwe, gdy przyjmiemy siebie nie takimi, jakimi byśmy chcieli, żeby była ta druga strona, ale takimi jakimi naprawdę jesteśmy".

CDN.