CHIŃSKA MAŁPA I GŁUPI TYGRYS

Prezydentura Donalda Trumpa nie przyniesie przełomu. Nie zmieni globalnych relacji na korzyść Ameryki i nie wpłynie na zmniejszenie światowych zagrożeń. Donald Trump nie tylko nie odbuduje mocarstwowej pozycji USA, lecz swoją krótkowzroczną, dyletancką polityką wzmocni jej największego wroga.

Kardynalnym błędem Donalda Trumpa nie jest koncepcja odbudowy stosunków z Rosją. Nie jest nim również upatrywanie w Putinie sprzymierzeńca w walce z terroryzmem, przyzwolenie na okupację Krymu czy uczynienie z kremlowskiego watażki głównego gracza na Bliskim Wschodzie. Te groźne kryteria, mające ułatwić ludziom Trumpa robienie interesów z Rosją, są zaledwie konsekwencją znacznie poważniejszej herezji.

Błędem, który wyklucza Trumpa z grona wielkich graczy i wizjonerów politycznych, jest przekonanie, że można „rozegrać” Rosję przeciwko Chinom i na odbudowie relacji z Putinem doprowadzić do osłabienia Państwa Środka.

Jakiekolwiek motywy przypisać działaniom nowego przywódcy USA i jakkolwiek oceniać infantylizm jego poglądów na świat, to stanowisko ujawnia zatrważającą ignorancję polityczną i już dziś pozwala przewidzieć fiasko amerykańskiej strategii.

Gdy w jednym z niedawnych wywiadów, Donald Trump przyznał, że „chciałby wykorzystać wszelkie dostępne środki, aby zbalansować stosunki z Moskwą i Pekinem” i zapewnił, że „dopóki nie zauważy zmiany w podejściu Pekinu do szkodzących gospodarce USA praktyk walutowych i handlowych nie będzie się trzymał porozumienia z ChRL z roku 1979”, ujawnił przywiązanie do najgroźniejszego zabobonu politycznego XX wieku. Jego ciepłe deklaracje pod adresem Putina -"Jeśli się porozumiemy i Rosja faktycznie nas wesprze, jeżeli ktoś robi naprawdę wspaniałe rzeczy, dlaczego utrzymywać sankcje?” oraz naiwna wiara, że umizgi do pułkownika KGB stworzą przeciwwagę dla relacji z Chinami, są dla mnie dostatecznym argumentem, by odmówić Trumpowi miana poważnego polityka.   

Genezy fałszywej wizji, w której Rosję można „rozegrać” przeciwko Chinom należy doszukiwać się w koncepcji wyrażonej onegdaj przez Winstona Churchilla - o gotowości „sprzymierzenia się z diabłem, żeby tylko wypędzić szatana”. Zaledwie „diabłem” miał być wówczas Stalin, odpowiedzialny za śmierć blisko 200 milionów istnień. W opinii przywódców „wolnego świata” stanowił on mniejsze zagrożenie od „szatana” – Hitlera, winnego zagładzie prawie 60 milionów ludzi.

Współczesna geopolityka stanowi prostą kontynuację tamtej mitologii i wspiera na szalbierskich dogmatach ustanowionych w czasach Jałty. Nie ma w niej miejsca na racjonalną metodologię, która uwzględniałaby rzeczywiste relacje „diabła i szatana” ani na prawidłową ocenę głównej broni światowego komunizmu - strategii podstępu i dezinformacji.

Wprawdzie wielu dzisiejszych „politologów” i tzw. ekspertów odrzuca tradycyjne podziały i próbuje deliberować o „nowym porządku” i  „innym wymiarze globalizacji”, to fundamentem relacji światowych nadal pozostają interesy „świata Zachodu” i interesy „reszty” -zdominowanej przez rosyjskie lub chińskie wpływy. Nadal też główna linia konfrontacji dotyczy starcia tego, co nazywamy „wartościami Zachodu” z bezideową, antycywilizacyjną siłą, za którą skrywa się rządza panowania nad światem.

Nonsensowna koncepcja „rozgrywania” rzekomych sprzeczności chińsko-sowieckich/rosyjskich, jest obecna w polityce amerykańskiej od kilkudziesięciu lat i w mniejszym lub większym stopniu kształtowała działania każdej ekipy prezydenckiej. Ponieważ stanowi główną przyczynę osłabienia mocarstwowej pozycji Ameryki i niewspółmiernego do realiów wzrostu znaczenia Chin – nigdy nie zostanie uznana za fałszywego bożka. Wymagałoby to rozstania z totalną mistyfikacją „upadku komunizmu” oraz przyjęcia obrazoburczej wizji o wspólnocie chińsko-rosyjskich interesów.

Na skutek rozlicznych błędów amerykańskiego wywiadu i wytężonej pracy agentury sowieckiej, doprowadzono do odrzucenia, a nawet ośmieszenia metodologii proponowanej przez Anatolija Golicyna – jedynego analityka, który bezbłędnie przewidział skutki wdrożenia sowieckiej strategii podstępu i dezinformacji oraz (co dla Polaków powinno być szczególnie ważne) powstania tworu zwanego III RP:

„Utworzenie „Solidarności” i początkowy okres jej działania jako związek zawodowy, może być odczytywane jako eksperymentalna, pierwsza faza polskiej „odnowy”. Mianowanie Jaruzelskiego, wprowadzenie stanu wojennego, oraz zawieszenie „Solidarności”, stanowi drugą fazę, przeznaczoną na wprowadzenie tego ruchu pod ścisłą kontrolę oraz zapewnienie stanu politycznej konsolidacji. W trzeciej fazie można oczekiwać [pisane w 1984 r.], że zostanie uformowany rząd koalicyjny, skupiający przedstawicieli partii komunistycznej, reprezentantów reaktywowanej „Solidarności”, oraz Kościoła. W tym rządzie mogłoby się znaleźć również kilku tak zwanych „liberałów” – pisał Golicyn w „Nowe kłamstwa w miejsce starych”.

Gdyby po roku 1989 istniał w Polsce rząd  reprezentujący rzeczywiste interesy narodowe, musiałby odrzucić fałszywy obraz  „transformacji ustrojowej”, mitologię „okrągłych stołów” itp. narzędzi sowieckich knowań i dla realizacji polskich interesów przyjąć optykę Golicyna oraz proponowaną przezeń metodologię, w której uwzględnienie roli dezinformacji odgrywa zasadniczą rolę.

Przypomnę, że jeden z koronnych argumentów Golicyna (doskonale uzasadnionych) na realizację długofalowej strategii komunistycznej dotyczył „rozłamu chińsko-sowieckiego, który umożliwił tym dwóm komunistycznym potęgom pomyślnie przeprowadzić „strategię nożyczek”, to znaczy prowadzić podwójną politykę zagraniczną, w ścisłym wzajemnym skoordynowaniu, utajonym przed Zachodem i które nie zostało przez Zachód rozpoznane.”

Trump i jego administracja nie muszą nawet wiedzieć, kim był Golicyn i jakie tezy propagował. Tym bardziej obca będzie dla nich myśl o wspólnej chińsko-rosyjskiej grze i długofalowej operacji dezinformacyjnej. To stan naturalny, w którym ofiary własnych błędów i fałszywych koncepcji politycznych są utwierdzane w nieświadomości.

Już w latach 50. ubiegłego wieku, zastępy sowieckich agentów pracowały nad utrwalaniem kłamstw na temat konfliktów chińsko-sowieckich, istnienia „ruchów odśrodkowych” i tzw. teorii konwergencji. Dziś zaś, pochodne tych mitów oraz niepodważalna wiara w „uśmiercenie komunizmu” korzystają ze szczelnej osłony światowej sieci agenturalnej, z pomocy tysięcy paputczików i użytecznych idiotów.

Jednym z dogmatów wychodowanych na gruncie nowej mitologii, jest przeświadczenie, że z Chinami należy prowadzić współpracę gospodarczą, inwestować w tamtejszy rynek i korzystać z taniej siły roboczej. Motorem tych obłędnych dążeń jest wyłącznie chęć zysku, przewyższająca swoim znaczeniem nawet instynkt samozachowawczy.

Drugi z mitów mówi, że pomiędzy Chinami a Rosją (wcześniej Związkiem Sowieckim) istnieje stan wrogości i rywalizacji, którą można wykorzystać do zneutralizowania chińskiego zagrożenia. Przyjęcie tej mitologii doprowadziło już do wytworzenia potężnej dezinformacji geopolitycznej i zmiany koncentracji sił strategicznych Zachodu.

Zamiast traktować Chiny i Rosję, jako państwa prowadzące wspólną i spójną politykę antycywilizacyjną, dążące wespół do zniszczenia porządku światowego, przyjęto irracjonalne założenie o odmienności celów oraz możliwości wykorzystania rzekomych antynomii.

Kompletnie nieznana jest koncepcja, w której przypadek Państwa Środka miałby dowodzić, jak dalece komunizm jest w stanie rozstać się ze swoją domniemaną ideologią i partyjnymi dogmatami, byle zapewnić sobie przetrwanie i doprowadzić państwa „wolnego świata” do ekonomicznego uzależnienia. Tzw. ekspansja gospodarcza Chin (najmocniejszy nośnik chińskiej agentury) oraz otwarcie przed państwami kapitalistycznymi ogromnego rynku inwestycji, służyło przede wszystkim asymilacji komunizmu, ,„oswojeniu” z nim partnerów biznesowych oraz tak głębokim zaangażowaniu ich we współpracę, by zrelatywizować i zignorować rzeczywiste oblicze zbrodniczego reżimu. Jeśli dziś, ów „wolny świat” nie wzdryga się przed korzystaniem z darmowej pracy milionów chińskich niewolników i więźniów politycznych, jest to efektem największego zwycięstwa komunistycznej strategii podstępu i dezinformacji.

Wytworzenie obszarów wolnego rynku, przy jednoczesnym zachowaniu twardych, totalitarnych metod terroru wobec własnego społeczeństwa, świadczy o dostosowawczym charakterze chińskiego komunizmu i wskazuje na potencjalne kierunki jego przeobrażeń.

Ponieważ Rosja prezentuje typ „komunizmu utajnionego”, podczas gdy Chiny kontynuują model „jawnego komunizmu”, tego rodzaju układ, przy wspólnocie celów obu państw, stwarza wręcz doskonałe warunki do prowadzenia globalnych gier politycznych, symulowania konfliktów, rozgrywania potencjalnych sojuszników i neutralizacji wrogów. Efekt ten jest dodatkowo wzmacniany poprzez ukazywanie rzekomego kontrastu - agresywnych i „nieprzewidywalnych” działań Rosji wobec zachowawczych, niekonfrontacyjnych zachowań Chin. Jeśli nawet w relacjach chińsko - rosyjskich, Moskwa jest kłopotliwym petentem i bywa traktowana przez Pekin jak młodszy i niezbyt rozgarnięty brat, w niczym nie zmienia to wspólnoty celów. W tym tandemie, Chińczycy dawno przejęli inicjatywę i od ponad dekady narzucają własne, niespieszne tempo.

Koniec pozorów i finał gry nastąpi wówczas, gdy Państwo Środka zarzuci dostatecznie szeroką sieć ekonomiczno-agenturalnych uzależnień i za pieniądze Zachodu zbuduje przewagę militarną nad głównym wrogiem - Stanami Zjednoczonymi. Chińczycy doskonale pamiętają, że „mądry generał zdobywa żywność od wroga”.

Przyjęcie przez Trumpa fałszywej perspektywy relacji chińsko-rosyjskich musi mieć negatywne implikacje. Nie da się wygrać wojny, traktując wroga jako sprzymierzeńca i prowadząc ją bez rozpoznania ukrytych mechanizmów i rzeczywistych sojuszy.

Dla zobrazowania skali zagrożeń, wskaże tylko jeden przykład.

Przed kilkoma laty działalność Edwarda Snowdena pogrążyła administrację Obamy i obnażyła słabość USA w starciu z sojuszem rosyjsko-chińskim. Informacje przekazane przez agenta (zwerbowanego prawdopodobnie przez służby chińskie) otworzyły przed kremlowskimi kagebistami ogromne możliwości wpływu na światową politykę bezpieczeństwa i ustawiły reżim Putina w pozycji  silnego gracza i partnera. Chiny i Rosja - dwa państwa sterujące światowym terroryzmem i przestępczością internetową, uzyskały wówczas potężne narzędzia w rozgrywce z USA. Nie tylko z powodu ograniczenia możliwości rozpoznania środowisk terrorystycznych (z których wiele korzysta z moskiewskich inspiracji) czy z uwagi na utrudnienia w inwigilacji przestępców internetowych – wspieranych z kolei przez Chiny. Już w roku 2012 Rosja i Chiny, wykorzystując histerię wokół ACTA dążyły do odebrania pozarządowej organizacji ICANN (Internet Corporation for Assigned Names and Numbers) kontroli nad przyznawaniem nazw domen internetowych, ustalania ich struktury i ogólnego nadzoru nad działaniem serwerów DNS. Domagały się również oddania kontroli nad bezpieczeństwem w sieci organizacjom międzynarodowym, co w praktyce prowadziłoby do  wprowadzenia cenzury, bowiem kompetencje działającej w USA ICANN, miałyby trafić w ręce jednej z instytucji ONZ, w której Rosja ma ogromne wpływy.

Propozycje rosyjsko-chińskie, złożone podczas konferencji w Dubaju zostały wówczas skutecznie zablokowane, jednak wiele wskazuje, że wkrótce dojdzie do wznowienia tej samej akcji. Argument o amerykańskiej inwigilacji (ugruntowany na podstawie doniesień Snowdena) jest bowiem skutecznie wykorzystywany w rozgrywkach politycznych i posłużył już jako parawan do rozbudowy realnego systemu nadzoru nad siecią internetową oraz wdrożenia dodatkowych narzędzi inwigilacji. Nazywając Snowdena „bohaterem działającym w interesie społeczeństwa” i „obrońcą wolności” – Rosjanie zakpili z Ameryki i cynicznie oszukali światową opinię publiczną. Efektem działalności tego agenta było bowiem wzmocnienie pozycji Rosji i Chin, głównie w obszarze dezinformacji i wojny cybernetycznej.

Trump, który w obronie własnych interesów jest gotów podważać intencje i kompetencje wywiadu USA, stanie się wdzięcznym obiektem rozgrywek w tym newralgicznym obszarze. Ile ataków chińskich i rosyjskich hakerów zostało przeprowadzonych dzięki wykorzystaniu „casusu Snowdena”, wiedzą tylko sprawcy. Za prezydentury Trumpa, będzie to stokroć łatwiejsze.

Innym z negatywnych skutków „wykorzystania” Rosji w rozgrywce z Chinami, jest pomysł traktowania stolicy terroryzmu, jako sprzymierzeńca w walce z tzw. ISIS.

To, co (słusznie) zarzucano Obamie, gdy pozwolił Putinowi zdobyć przyczółki na Bliskim Wschodzie, jego następca  gotów uczynić głównym celem swojej polityki zagranicznej.  Koncepcja wspólnych działań rosyjsko-amerykańskich, wymierzonych w „islamski terroryzm”, swoją logiką przypomina zamiar gaszenia pożaru przy pomocy kanistra benzyny, zaś konsekwencje tego szaleństwa okażą się rujnujące dla świata Zachodu. 

Rosja, która od lat 20. ubiegłego wieku organizuje i wspiera wszelkie działania terrorystyczne, posiadła zdolność mistrzowskiego rozgrywania tej karty. Historycy i politolodzy będą się kiedyś głowili – jak to możliwe, że państwo, którego służby podkładały ładunki wybuchowe pod bloki mieszkalne własnych obywateli, które zorganizowało zamach smoleński, wysłało terrorystów na Ukrainę, zamordowało 300 pasażerów Boeinga, skierowało komanda Kadyrowa do USA oraz urządziło krwawy najazd „imigrantów” na Europę, mogło być w XXI wieku traktowane jako „gwarant procesów pokojowych” i uznawane za „sojusznika w wojnie z islamskim terroryzmem”?  

Trump i jego administracja z pewnością nie zadają sobie takich pytań, dlatego skutkiem ich obłędnej polityki będzie umocnienie hegemonii Rosji na Bliskim Wschodzie i coraz silniejsze szantażowanie „wolnego świata” wizją  „zagrożeń terrorystycznych”.  Ulokowanie FSB w roli sojusznika Ameryki ( a zapewne też państw natowskich) w walce z terroryzmem oraz dostęp do obszaru decyzyjnego w sprawach bezpieczeństwa światowego, staną się bezcennym łupem tandemu Rosja- Chiny.

Nie wykluczam, że na potrzeby tej odsłony strategii podstępu i dezinformacji, Rosja i Chiny mogą nawet upozorować jakiś konflikt lub doprowadzić do spektakularnych  sporów. „Strategia nożyczek” sprowadza się zawsze do symulowania rozbieżnych interesów, generowania sztucznych waśni oraz pozorowanej gry „dobra” ze „złem”. Jak dalece ta gra będzie prowadzona, będzie zależało od podatności Trumpa oraz ceny, jaką zechce zapłacić za rosyjską „pomoc”. Im bardziej amerykański prezydent będzie wierzył, że „przyciągając” Rosję, może osłabić Chiny, tym lepszą robotę będzie wykonywał na rzecz bandyckiego duetu.  

Ludziom, dla których logika rozgrywek rosyjsko-chińskich, jest tematem z pogranicza „teorii spiskowych”, warto przypomnieć słowa generała George Pattona. Tego wybitnego dowódcę rozmaici głupcy chcą dziś porównywać do postaci nominowanych przez Trumpa. Tymczasem Patton, nie tylko rozumiał wagę komunistycznego zagrożenia, ale doskonale potrafił uchwycić i scharakteryzować „genetyczną wspólnotę” Rosjan i Chińczyków:  

„Problem w zrozumieniu Rosjanina jest taki, że nie bierzemy pod uwagę faktu że on nie jest Europejczykiem, ale Azjatą i dlatego myśli pokrętnie. My nie możemy zrozumieć Rosjanina bardziej niż Chińczyka czy Japończyka i od kiedy mam z nimi do czynienia, nie miałem żadnego szczególnego pożądania zrozumienia ich poza obliczeniami jak dużo ołowiu lub stali trzeba zużyć, aby ich zabić. W dodatku, poza innymi cechami charakterystycznymi dla Azjatów, Rosjanie nie mają szacunku dla ludzkiego życia i są sukinsynami, barbarzyńcami i pijakami.(...)

Dzisiaj powinniśmy powiedzieć Rosjanom, że mają iść w cholerę, zamiast ich słuchać, kiedy nam mówią, że mamy się cofnąć. To my powinniśmy im mówić, że jeśli im się nie podoba, niech idą w pi..., i wydać im wojnę. Niestety niektórzy z naszych przywódców są po prostu cholernymi durniami i nie mają pojęcia o historii Rosji".